Кӣ шубҳа дорад, ки падарон бояд духтарони худро тарбия кунанд? Фақат усулҳои ҳар кас гуногун аст. Шояд дар гулӯяш шиканҷа кардан як усули шадид аст, аммо ҳадди аққал вай мефаҳмад, ки падараш масъул аст ва дар ин хона танҳо дики ӯро гирифтан мумкин аст. Тартиб — тартибот. Ва нутфае, ки ӯ дар чашми вай паррондааст, хотираи духтарро тароват мебахшад.
Вай зани лоғар аст, аммо бо хараш хуб ба назар мерасад, боллазату шањдбори ва мудаввар. Аз ин рӯ, ман фикр мекунам, ки синаи вай не, балки хараш буд, ки марди ӯро фиреб дод! Дар охири навор хонум ба таври возеҳ мақъадашро зери шиками худ гузошт, аммо мард гӯё ба он аҳамият надод.
Бале, ин як нонпазии хуб буд, як ошпази воқеии олӣ. Мебинӣ, ки фоҳишаи сиёҳпӯст дар ҳаммом мехӯрад ва ба вай парвое надошт, ки онро ба кӣ дод ва ё дар кадом сӯрох бурдааст, то даме ки дар синаҳояш сина гирифт. Чунин чӯҷаи гарм якбора ба се хурӯс ниёз дорад, он гоҳ бешубҳа нимфоманак оргазми қавӣ пайдо мекунад. Агар шумо ба ин гуна фоҳишаҳо издивоҷ кунед, тамоми умр шохдор мешавед.
Ман худам осиёӣ ва бача рус аст, акнун медонам, ки бо ӯ чӣ кор мекунам)) ин илоҳӣ! Ин бори аввал аст, ки ман онро аз аввал то ба охир мебинам.